geçenlerde twitter'da takip ettiğim birisi çocuk sahibi olmanın çok büyük bir duygu oldugunu ve annenin, babanın, eşin boş oldugunu, gerçek duyguyu, huzuru çocuk sahibi olunca hissettiğini yazmıştı. sanırım otuzlarında birisi, belki yolun yarısında bilemiyorum. çocuk sahibi olunca şu ana kadar yaşadıgı duyguların, tattığı mutlulukların hiç oldugunu anlıyorsun.
bu aralar hayatımın kötü dönemlerini yaşıyorum; mutlu değilim, huzurlu değilim, keyifli değilim. mutlu günleri görmem için engel teşkil eden şeyleri yavaş yavaş aradan çıkarmaya çalışıyorum. bunları yapmak için geç kaldım, biliyorum. ancak şunu merak ediyorum. geçecek mi? o engeller ortadan kalktıgında gerçekten huzuru ve mutlulugu bulabilecek miyim merak ediyorum. mutlak mutluluğa inanan bir insan değilim. hayatta mutluluk için yaşamıyoruz ama hayattan iyi kötü keyif almak için mutlu olmak gerekiyor. yirmili yaşlarımın sonlarındayım. önümdeki engelleri geçebilmek için yirmili yaşların hızına inanıyorum. umarım geçecek ve bitecek bu huzursuzluk.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder