yetişkin bir insan hayatı boyunca kaç kez yer yarılsa da içine girsem diyor acaba. her yerin altına girme isteğinde yaşanılan olayın hissettirdiği duygu ilk kezmiş gibi geliyor. halbuki ne ilk ne de son, daha birçok kez yerin altına girme ihtiyacı hissedeceğim. benzer hissi daha birçok kez yaşayacak olmama rağmen anın etkisinden kurtulamıyorum. utançta olduğu gibi keşke mutlu anları da bu kadar yoğun duyguyla yaşayabilsem.
mutluluk, duyguyu hissedilen anda yaşansa bile kısa süreli oluyor. çok güldük başımıza bir iş gelecek bundan kaynaklı sanırım. iki, üç yıl önce rush diye bir film izlemiştim, orada bir replik aklımdan hala gitmedi; mutluluk korkunç bir şey, insanı zayıflatıyor bir anda kaybedecek bir şeyin oluyor diyordu karakterlerden birisi. mutluluğun bitecek olma ihtimali bizi tedbire sevk ediyor. bu yüzden çok güldük ağlayacağız diyoruz herhalde. utanç öyle değil, en azında benim için öyle değil, hemen çıkamıyorum etkisinden. bir süre düşündürüyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder