klişe ama doğru; her şeyin başı sağlık. insan kaybettiğinde ya da kaybetmeye yaklaştığında kıymetini anlıyor. 2 ay önce ufak bir ameliyat geçirdim. bir gün sonrasında anneme, içinde bulunduğum durumun da acısıyla, bundan sonra hayatıma düzenli bir şekilde devam edeceğim demiştim. sabah normal bir saatte kalkacaktım, spor yapacaktım, arada sırada içtiğim sigarayı komple bırakacaktım, yediklerime ve içtiklerime dikkat edecektim... bunların hepsini evdeki dinlenme süresini de bitirdikten sonra yapacağıma dair söz vermiştim. tabii sözümde duramadım. aslında duramayacağımı da biliyordum çünkü o sözler, acı içerisindeyken iyi niyetli hayalden ibaret şeylerdi. dolu tarafından bakayım. insan acı içerisindeyken söz vermemeli. her şeyden öte ilk başta kendisine söz vermemeli.
iyi oldugumu düşünürken o ufak şey tekrar vücudumda vuku buldu ve yine ameliyat olmak zorunda kaldım. bu sefer tecrübeli oldugum için daha rahattım tabii ama neticede vücuda bıçak değince ameliyatın büyüğü küçüğü pek olmuyor sanki... hiçbir yerim kırılmadı, serum bile yemedim diye ortalıkta geziyordum. birden çat diye bu hastalık çıkınca, peşi sıra iğneleri, serumlar yedim. sağlık olsun. en kötü hastalık bu olsun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder